Ölümü tatmak ne demektir

Ansızın gelecek, “gel” emri. Bunu biliyorum.

Hiç beklenmedik bir anda, hazırlıksız, bilet alamadan, rezervasyon yapamadan o emre teslim olacağız.

Evet, belki haberciler olacak. Mesela yürürken nefes nefese kalacağız, yaşlandık diyeceğiz. Belki hekimlerle dost, ilaçlarla yaran olacağız.

Bilinmez…

Belki de haberciden de haberimiz olmayacak. Ama şurası bir hakikat, buradaki o peşinden koşup durduğumuz işler tamam olmadan, “gel” emriyle muhatap olacağız.

O’na döneceğiz…

Kimsecikler olmayacak yanımızda. Tek u tenha. Yalnız. Ev halkı, yakınlarımız, dostlarımız, öğrencilerimiz ve muhipler… Onlar vazifelerini yapacak.

Yıkayacaklar. Beyaz bir dona sarıp sarmalayacaklar. Uzaktan yakından gelip, saf duracaklar. Dualar edecekler. Salalar okunacak, hatimler edilecek.

Helvalar karılacak. Bu oluş âlemine muvafık ne varsa, hepsi yapılacak. Bu belli. Herkes üzerine düşeni yerine getirecek.

Sonra…

Sonra, ağaçtan ata binip vadedilen yolculuğa çıkacağız. Belki omuzlarda taşınacağız. Belki birkaç inanmış adam, son vazifeyi yapmak için alıp getirecek. Her halükarda toprak ananın koynuna usulüne uygun bir vaziyette yatıracaklar.
Sırtlayacaklar. Toprak, küçük bir tepecik olacak. Başına ve ayağına işaretler bırakacaklar.

Yasin-i Şerifler yahut Amme okunacak. Dualar edilecek. Sonra oracıkta bırakıp evlerine, işlerine, günlük meşgalelerine dönecekler. Dünya hayatı böyle bir şey: Matem, oracıkta başka bir mahiyet kazanacak. Bir süre çoluk çocuğa yaran taziyede bulunacak, mesajlar yazılacak, gönüller alınacak. Kimi samimi, kimi resmi, kimi de dilinin ucunda “iyi adamdı” diyecek, seni anacaklar. Fakat bu da çok sürmeyecek, an gelecek, unutulmuşlar vadisinde hatıralar birer birer kaybolacak. Nihayetinde ne ad kalacak, ne nam, ne de şan…

Bir varmış, bir yokmuş olacak.

Prof. Dr. Bilal Kemikli