GAFFAROĞLU

YAZ TATİLİNDE NEREDEYDİM : TAŞKÖPRÜ Öncelikle benim gördüğüm Taşköprü çok büyüyor. Aman dikkat! Plansız ve düzensiz büyürse herkes mağdur olur. Her önüne gelen yer imara açılmamalı. Tarım alanları korunmalı. Yerleşimler açgözlü, gözünü para hırsı bürümüş kişilerin inisiyatifine bırakılmamalı. Tertip ve...

İkinci Bölüm : Düştük yollara, artık dönüş vakti. Cidden daha kalabilseydik kalırdık. Sevdik, beğendik ve ilk fırsatta İstanbul’da kalan sevdiklerimizle tekrar gelmek üzere ayrıldık. Hatta şimdiden Sinop’u özledik.

Merhaba, nasılsınız? Malumunuz bir süredir görüşemedik. Ertuğrul Beyin neden olduğu bu ayrılık için affınıza sığınıyorum.

Bu yazımızda, Kastamonu ve ilçelerimizde ve Karadeniz yöremizden unutulan ya da unutulmak üzere olan, geçmişten bugüne çok hatıraları ve anıları olan, hatırladıkça özlem duyduğumuz alet ve yöresel yiyeceklerimizden bazılarını hatırlatmaya gayret edeceğiz.

Yavaş yavaş Unutulanlar dizimizin son yazılarına doğru gelirken. Yöremizden birkaç unutulan ya da artık çok azalmış yaşam parçalarını hatırlamaya devam edelim.

Köylerden şehre, geçmişten günümüze unutulmaya yüz tutmuş bazı adetlerimizi, işlerimizi, geleneklerimizi, günlük yaşamlarımızdan notları ve kültürümüzden akılda kalan, duyduğumuz gördüğümüz olayları anmak ve tarihe not geçmek ve de tekrar o günleri hatırlamak için bu tür yazıları yazıyoruz. 

Cami çıkışında açık davet, misafire tekrar "merhaba" demek ve kolonya ikramı, kültürümüzde derin anlamlar taşıyor...

Unutulanlar serimizin ikinci sayfasından merhaba. Umarım kendinizden ve çocukluk hatıralarından bir şeyler bulabilirsiniz.

Bugün gönlümden eskilerden kısa kısa unutulan, unutulmaya yüz tutmuş bazı adetlerimizi, işlerimizi, günlük yaşamlarımızdan notları ve kültürümüzden akılda kalan, duyduğumuz gördüğümüz olayları anmak ve tarihe not düşmek geldi.

Merhaba kıymetli dostlar. Ben İstanbul’da doğmuş ve İstanbul’da büyümüş aslen Kastamonulu bir bireyim. Bu yazı çocukluğumdan itibaren içimde uhde olarak kalmış bir konuyu, dertleşme havasında sesli düşünme yazısıdır. Soru şu: Kastamonulular neden tutkun değiller?

Günler, günleri kovaladı. Zaman adeta Karaçomak deresi gibi aktı. Biz büyüdük, çocukluğumuzun tatilleri hatıralar haline geldi. Hem de çocuklarımıza anlattığımız maceralar şeklinde. Çok az, hatta minicik süslemeler katılmış olabilir. Aslında orijinal köy tatili anılarımıza çok tatlış dokunuşlar diyelim.

Yıllar, yıllar öncesinden kalan buğulu ve tozlu hatıralarımda, harman yerine ait bazı resimler saklanmakta. Yerlerde kilimler serilmiş, ama bir iki değil. Koca harman adeta kilim denizi. Evlerden siniler geliyor. Dizi dizi, deniz dalgaları gibi omuzlarda akıyor, gelip yığılıyor harman yerinde. Herkeste...

Bizler için oldukça bilgilendirici, heyecanlandırıcı ve yorucu geçen Kastamonu tanıma gezimizin ikinci kısmı için amcazadelerimiz ile anlaştık. İki araba ile yaşadıkları Ankara’dan gelip Taşköprü’müzün çıkışında bizi bekleyecekler. Sabah 4-5 gibi buluşarak birlikte Sinop ilimize geçecek kahvaltı ve sabah yüzme işini...

Bir ağustos akşamı, köyde ki evimizin önünde semaver çayı eşliğinde sohbet ederken söz gezmeye ve yeni yerler görmeye geldi. Şurası güzel, burası harika diye diye tüm Türkiye’yi dolaştık. Hem de bahçe kapısını bile açmadan. Sonunda şöyle bir fikir oluştu, madem gezmek...

Kıymetli dostum Ertuğrul Köse Beyin talep ve ısrarı ile başladığımız köşe yazıları serisi bildiğiniz üzere devam ediyor. Gurbette doğup büyümüş bir çocuğun hatıralarında kalan haliyle eski köy yaşanmışlıklarını yazmaya gayret ediyoruz.

Belki de farklılıkları için sevdim ben köyü. Ruhu vardı köyde ki insanların. Yalın ve sade ama içten. Kitaplardan okuduğum sosyal bilgiler başka. Bu köyde yaşayarak canlı okuduklarım bambaşkaydı.

Yün dediğin hayvanların sırtında şu kadarcık kıl. Bu çorap nasıl örüldü kafamda canlandıramadım. Elbette sordum. Anlatılanları bir türlü anlayamıyorum. En son kararımı verdim. Anneannem bu kılları önce tek tek düğümlüyor. Sonra annemin dediği çıkrığa bağlıyor. En son da kirmana takıyor....

Keşke bu satırları hiç yazmak zorunda kalmasaydık. Kaloriferli odamızda üzerimize hırkamızı alırken ellerimiz titremeseydi. Geçmiş olsun Türkiye. Geçmiş olsun Maraş, Antep, Adana, Diyarbakır, Hatay, Urfa, Adıyaman…